نگاهِ سالمندان همیشه مرا به درونی ترین نقطه وجودیم می سراند.یک چیزیم میشود. نمیدانم این نگاه ها از سرِ بی تفاوتیِ آنها به دنیاست یا بی تفاوتیِ دنیا به آنها. و خوش بینانه اینکه به پاسداشتِ روزهای رفته بر پیکره ءی ناتوانی دنیاشان متفاوت تر باشد. که هرچه هست غوغایی در دلم برپا می کند.
۳۰ فروردین ۱۳۸۹
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)